در قرن شانزدهم میلادی در ایتالیا صومعه پالرمو به‌دست راهبان ساخته شد. در این صومعه اجازه نگه‌داری مرده‌های مومیایی شده به مردم داده می‌شد ولی مردم می‌بایست در قبال بازدید از مرده‌های مومیایی شده مبلغی را به صومعه پرداخت می کردند. در جلوی در ورودی صومعه مردی نشسته است که پول بلیط ورودی را از بازدیدکنندگان دریافت می‌کند. بعد از آنها فقط مردگان هستند.از پله‌ها پایین می‌روی، یک پیچ، یک دالان و بعد قلمرو مردگان! اجساد مردگان در تابوت قرار ندارند، بلکه مانند ارتش اشباح با میخ‌هایی از دیوارها آویزان شده‌اند. در اینجا تقریبا دوهزار جسد وجود دارد که اغلب آنها هنوز لباس‌هایشان را به تن دارند: کت و شلوارهای سیاه، دامن‌های چین‌دار، لباس بلند راهبان و یونی‌فرم‌های سوراخ و خورده شده.
مرده‌ها در صومعه پالرمو در مراحل مختلف پوسیدگی هستند. به‌دلیل شرایط خاص آب و هوایی، جریان دائم هوا و دیوارهای سنگی که رطوبت را جذب می‌کنند،بدن مردگان کمتر از زمانی که کاملا خشک شوند، فاسد میشود. راهب‌ها هم در قرن شانزدهم به این اثر پی برده بودند. قدیمی‌ترین مومیایی مربوط به “برادر سیلوسترو دا گوبو” هم مربوط به همان سالیست که صومعه ساخته شد. راهب‌ها و مومنان مسیحی از همان زمان به این فکر افتادند که مردگانشان را به عنوان هشداری برای زندگان به دیوار بیاویزند: “آنچه ما هستیم، شما خواهید بود، آنچه شما هستید، ما بوده‌ایم!” پس از مدت کوتاهی ثروتمندان پالرمو هم علاقه‌مند شدند که بتوانند عزیزانشان را پس از مرگ ملاقات کنند. بعد از آن ازدحام چنان زیاد شد که راهب‌ها مجبور شدند تعداد دالان‌ها را افزایش دهند. آنها مرده‌ها را ابتدا بین هشت تا ده ماه در اتاق‌های مخصوص خشک کردن آویزان می‌کردند تا این که جایگاهی ثابت به آنها اختصاص دهند. جایگاهی مخصوص ثروتمندان، مردها، زن‌ها، کشیش‌ها و معلم‌ها. بله عزیزانم در اینجا مردگان نیز با هم برابر نیستند و روابط زندگی زمینی بر آن حاکم است!
نگارش و گردآوری: قجرتایم
