محمد قریب متولد سال ۱۲۸۸خ، پزشک ایرانی بود. او از نخستین پزشکان متخصص طب اطفال و بنیان‌گذار دانش نوین پزشکیِ کودکان در ایران محسوب می‌شود. دکتر قریب همچنین از بنیان‌گذاران نخستین بیمارستان تخصصیِ کودکان در ایران و مرکز طبیِ کودکان در تهران بود که هم‌اکنون نیز پابرجاست.

محمد معین را شاید بتوان وارث واژه‌ها و پدر لغت‌نامه‌ی ایران بعد از دهخدا نامید. او به زبان‌های فرانسه، انگلیسی، عربی و آلمانی تسلط کامل داشت و زبان‌های پهلویِ اوستایی و فارسیِ باستان و بعضی لهجه‌های محلی را به‌خوبی می‌دانست. وی در طول عمرش حدود ۲۳ جلد کتاب تألیف و منتشر کرد.

بیشتر داستان‌های صادق چوبک درباره‌ی تیره‌روزیِ مردمی‌ست که اسیر خرافه و نادانی و پای‌بند به مذهب خویش هستند. او با توجه به خشونت رفتاری‌ای که در طبقات فرودست دیده می‌شد، سراغ شخصیت‌ها و ماجراهایی رفت که هر کدام بخشی از این رفتار را بازتاب می‌دادند و به شدت به درّه‌ی تاریکی می‌بردند.

میرزاده عشقی، نویسنده، شاعر، نمایش‌نامه‌نویس و مدیر نشریه‌ی قرن بیستم بود که در دوره‌ی نخست‌وزیریِ رضاشاه، به دستور رئیس شهربانیِ وقت، ترور شد. وی از جمله مهم‌ترین شاعران عصر مشروطه به‌شمار می‌رود که از عنصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده‌ی مردم بهره گرفت.