معجزه شده‌است! یک تاجر و یک روسپی به یکدیگر چسبیده‌اند! این همان خبر یا شایعه‌ای بود که در ایرانِ دوره‌ی قاجاریه منتشر شد. واکنش‌ها به این خبر متفاوت بود، اما بد نیست دیدگاه تأمل‌برانگیز ۲ تَن از اهالیِ قلم در همان دوره را بخوانید که عین‌السلطنه و احمد کسروی در مورد حرف مردم نوشته‌اند.

می‌توان گفت از سال ۱۳۱۲، قبل از ترور کسروی، او دیگر مورخ و محقق و دانشمند و زبان‌شناس نبود، بلکه دغدغه‌ی اصلاح جامعه و به قول خودش برانداختن پندارها را در سر داشت و در همین راستا آثاری را در زمینه‌ی نکوهش روحانیت و مبانیِ شیعی‌گری، صوفی‌گری و بهایی‌گری به رشته‌ی تحریر درآورد.

در دوره‌ی ناصرالدین‌شاه ماه‌های محرم و صفر تهران ماتم‌کده‌ای واقعی بود، از هیچ نقطه‌ای صدای ساز و آواز برنمی‌خاست. هیچ‌کس هم جرأت نداشت که جشن و سُروری برپا کند! ناصرالدین‌شاه هم هر ساله در اندرون عزاداری داشت و روضه‌خوانیِ مفصلی تدارک می‌دید، اما ماجرای مزاح درباری چیست؟!

شاهزاده ظل‌السلطان دکمه‌ی شلوار را در حضور من باز کردند، پیش‌خدمت‌باشی احلیل شاهزاده را با دست گرفته، در گلدان نهاد. شاهزاده ادرار کردند، همان پیش‌خدمت‌باشی آب ریخت و طهارت گرفت. اعتمادالسلطنه که در دربار تهران بود، از خودِ شخصِ ناصرالدین‌شاه هم چنین رفتاری را ندیده و تعجب کرده‌بود.

روزهای خبر ممنوعیتِ واکسن‌های غربی و خرافات پیرامون آن مانند ارسال GPS توسط واکسن و کنترل بدن را به یاد می‌آورید؟! پیشتر به خدمات امیرکبیر به صورت جَسته‌گریخته اشاره شده‌است، اما در این پست به چند نمونه از وقایع پس از قتل او می‌پردازیم که مربوط به رابطه‌ی دین و سیاست است.

نوشته‌اند روزی فتحعلی‌شاه به دیدار حاج شیخ محمدباقر رفته‌بود که پسربچه‌ای را در اتاق او دید و شش‌دانگ روستای پُربرکت شاه‌آباد را به این کودک هدیه داد. این کودک محمدتقی نجفی مشهور به آقانجفی بود که از همان روز بارَش را بست و از ثروت‌مندترین روحانیون دوره‌ی قاجار به حساب می‌آمد.

همان‌طور که پیشتر در پست‌های پیج اینستاگرام و وب‌سایت قجرتایم آمده‌است، به یقین، «عباس میرزای قاجار» از کسانی‌ست که از روی کمال دلسوزی و علاقه به مملکت می‌خواست ایرانیان را به هر نحوی که امکان داشت با تمدن فرنگی آشنا کند و در این راه از هیچ کوششی مضایقه ننمود.