شیخ شیپور، دلقک معروف و معممی بود که در زمان ناصرالدین‌شاه می‌زیست. می‌گویند شیخ با دماغ و شاید هم با دهان خود آن‌چنان صدای شیپور را تقلید می‌کرد که انسان را به حیرت وامی‌داشت و از همین‌جاست که لقب شیپور روی او مانده‌است. اگر او را نمی‌شناسید، حتماً این پست را بخوانید.

سال‌های سلطنت رضاشاه دوران پی‌ریزیِ یک نظام جدید در ایران همراه با سکولاریسم بود. وی پس از رسیدن به سلطنت در سال ۱۳۰۴خ، با ایجاد و تقویت ۳ پایه‌ی نگهدارنده‌اش (ارتش نوین، بوروکراسیِ دولتی و پشتیبانیِ دربار) برای تثبیت قدرت خود گام برداشت، اما مشکلاتی نیز در ادامه وجود داشت.

شب بیست‌و‌هفتم ماه رمضان، شب مرگ ابن ملجم می‌باشد که در این شب به شادیِ آن، همه‌ی اهالی کله‌پاچه می‌خوردند و کله‌پاچه‌ی نذری می‌پختند و به درِ خانه‌ها می‌دادند و در حاجت‌روایی‌های خود، برای سال‌های بعد نذر کله می‌کردند. این کار به این معنی بود که سر ابن ملجم را می‌خورند!

چاپلوسی همواره جاده‌صاف‌کُنِ زیرکان، یا به عبارت دیگر راهی برای پیشرفت بوده‌است. وقتی به گذشته و حال نگاه می‌اندازیم، متوجه می‌شویم که در همه‌ی جوامع وجود داشته و دارد. در نتیجه؛ گویی امری عادی در برابر رضایت اشخاص بزرگ تلقی می‌شود. منتها در این پست از نگاه امیرکبیر می‌خوانیم.

هوارد باسکرویل جوان به عنوان معلم در تبریز دوره‌ی مشروطه، دروس تاریخ و حقوق بین‌الملل را تدریس می‌کرد. مرحوم احمد کسروی درباره‌ی وی می‌نویسد: این جوان پاکدل چون به تبریز رسید و سراسر شهر را پُر از جنب و جوش یافت، خونش به جوش آمد و به آزادیِ ایران دلبستگی پیدا کرد.