فالگیری و خرافات نه‌تنها در ایران، بلکه در طول تاریخ و در بین اکثر ملل مورد توجه بوده‌است. برای مثال در دوران باستان به جهت پیش‌بینی و پیش‌گیریِ وقایع خوب و بد و همچنین سرانجام نبردهای حساس انجام می‌شده‌است. در ایران نیز همین وضعیت تا همین امروز در جریان می‌باشد.

مجله‌ی کاوه نشریه‌ای بود که مؤسس آن حسن تقی‌زاده با سردبیریِ محمدعلی جمال‌زاده و محمد قزوینی بوده‌است. در شماره‌ی ۴۵، به تاریخ ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰م این مجله، سخن از قشری در ایران است که کار و حرفه‌ی آن‌ها همواره گریاندن مردم و دعوت آن‌ها به زاری و اندوه بوده‌است. سخن از چه طبقه‌ای می‌باشد؟

ماجرای وبای قاجاری و شیوع آن در ایران، از ورود یک کاروان زیارتی به کرمانشاه و دیگر نقاط مملکت شروع می‌شود، اما این همه‌ی ماجرا نیست؛ چرا که با ورود زائرین و عدم رعایت مسائل بهداشتی توسط آن‌ها، این وضعیت منجر به فقر و گرانی و تَن‌فروشی می‌شود. روایتی‌ست دردناک و تکراری.

حقوق زنان در ایران همواره مسئله‌ی بسیار مهمی بوده و همچنان می‌باشد که سال‌های زیادی برای احقاقِ حداقلیِ این حقوق، جنجال‌های بسیاری به‌راه افتاده‌است؛ از جامعه‌ی مذهبی-سنتیِ قاجار تا دستگاه سیاسی-اجتماعیِ رضاشاه پهلوی. اما در زمان محمدرضاشاه، این موضوع کمی تغییر کرد.

ماجرای واکنش احمد کسروی به دوره‌ی رضاشاه‌زدایی، برمی‌گردد به سال ۱۳۲۰خ که با وقوع جنگ جهانی دوم، ایران اعلام بی‌طرفی کرد، ولی بریتانیا و روسیه با چراغ سبز آمریکا، با نقض آشکار بی‌طرفیِ ایران در همان سال به کشورمان حمله کردند. به هیچ‌وجه این روایت را از دست ندهید.

موضوع تریاک و استعمال آن در ایران، بحث امروز نیست، بلکه در دوران صفویان و به‌ویژه در زمان شاه‌عباس صفوی نیز مورد توجه بوده‌است. کاشت و قاچاق و مصرف تریاک رشد زیادی داشت، به‌قدری که حتی سربازان صفوی هم از این ماده استفاده می‌کردند. نتیجتاً شاه‌عباس در راه مبارزه با آن وارد عمل شد.