از نظر زیگموند فروید، بنیان‌گذار دانش روان‌کاوی، دیدزدن جسد یا لحظه‌ی جان‌کَندن یک اعدامی ترسناک است؛ چون می‌دانیم که این مرحله از شخصیت انسان که در حال دیدزدن به تابو است، در خطر تنبیه است. چون مانند زل‌زدن به معلولین و دیوانه‌ها، مصادف است با احساس گناه و شرم‌. اما چرا؟

در این نوشته (در مورد ایران دهه ۵۰) می‌خواهم با مثال پدرم، نشان دهم برخی نظریه‌ها درباره‌ی انقلاب ۵۷ چقدر بی‌راه‌اند؛ در واقع نظریه‌هایی که دلیل انقلاب را در «فلاکت اقتصادی» توضیح می‌دهند. چطور ممکن بود فردی با کارگری بتواند در مدت ۱۲ سال به خانه، مغازه، ماشین و زن و فرزند برسد؟

گفته می‌شود قحطی بزرگ ایران که بین سال‌های ۱۲۹۶ تا ۱۲۹۸ اتفاق افتاد، نزدیک به ۱۰ میلیون نفر تلفات داشت و مقدمه‌ی شیوع بیماری‌های بسیاری هم بود که آن را با اشغال و دخالت انگلیس و روسیه در جنگ جهانی اول بی‌ربط نمی‌دانند، اما باید گفت که از داخل نیز مشکلاتی در کشور وجود داشت.

ماجرای سرود ملی ایران در تاریخ، با ساخت «مارش سلام شاه» در زمان ناصرالدین‌شاه آغاز شد و پس از به‌سلطنت‌رسیدن احمدشاه قاجار نیز مارش «سلامتیِ دولت علیّه‌ی ایران» ساخته‌شد که مورد توجه وی بود، اما با توجه به روی‌کارآمدن رضاشاه پهلوی، یک سرود ملی ساخته‌شد و بعدها تغییر کرد.

شعبان جعفری مصداق پارادوکس است؛ او لات و مرید سیدابوالقاسم کاشانی، مخالف سرسخت دکتر مصدق و حزب توده، طرفدار شاه و حامیِ گروه فدائیان اسلام بود! وی از همان دوران کودکی پُرشرّ و شور بود و نشانی از آرامش و آسایش نداشت. نقش او در کودتای ۲۸ مردادماه ۱۳۳۲ نیز پُررنگ بوده‌است.