رشوه‌گیری جنسی
«مهدی تدینی» در مورد رشوه جنسی می‌نویسد: اگر پای حرف دخترها بنشینید، انبوهی از قصه‌های تکراری از آن‌ها می‌شنوید که چکیده‌ی همه‌ی آن‌ها این است: در جاهای مختلف در زندگیِ روزمره یا حرفه‌ای، با مطالبات جنسیِ کسی روبرو شده‌اند که به همکاری با او نیاز داشته‌اند. حال آن فرد یا چنان وقاحت و اعتمادبه‌نفسی داشته که این خواسته را صریح بیان کرده، یا با رفتار خود آن را نشان داده. دردسر آن دختر از این لحظه شروع می‌شود: یا باید بی‌درنگ رفتاری تند کند و منتظر عواقب آن باشد، یا باید رندانه‌تر عمل کند و بدون تَن‌دادن به چیزهای ناخوشایند، وضعیت را مدیریت کند تا ماجرا سپری شود. میزان گستاخیِ طرف مقابل، و نیز میزان وابستگیِ دختر به جایگاه و تصمیمات آن فرد، سرنوشت قضیه را روشن می‌کند.
من نام این فرایند را می‌گذارم «رشوه‌گیری جنسی» و لازم هم نیست دقیقاً هم‌خوابگی مد نظر باشد تا بتوان عنوان «رشوه جنسی» را به کار برد. به‌طور کلی هر جا مردی تلویحاً یا تصریحاً از زنی بخواهد رفتاری گشاده‌تر و مهربانانه‌تر از خود بروز دهد تا در مقابل امتیازاتی بگیرد، «رشوه‌گیری جنسی» رخ داده‌است – حتی اگر سبزی‌فروش سر کوچه باشد و بابت سبزیِ بهتر، عشوه طلب کند. عموم رشوه‌گیری‌های جنسی از همین نوع است. در این‌جور مواقع کسانی هستند که در توجیه «رشوه‌گیری جنسی» می‌گویند «این یک مسئله‌ی دوطرفه بوده» و حتی ممکن است مانند مردی از این مردان در کمال وقاحت بگوید «ارتباط من با هیچ‌کس زوری نبوده‌است.»
سه نکته و تمام
یک: ابعاد این «رشوه‌گیری جنسی» بسیار گسترده‌تر از چیزی است که بیان می‌شود؛ بسیار فراتر از آن چیزی که در یک بیانیه و چهارتا پُست ابراز شود.
دو: این‌که کسانی باشند که خود اهل «رشوه‌دهی جنسی» باشند، هیچ توجیه و عذری برای «رشوه‌گیران» نمی‌آورد. رشوه‌گیری مذموم است، حتی اگر رشوه‌دهنده با رضا و رغبت رشوه دهد. اگر آن مرد در آن جایگاه نبود، طبعاً کسی هم به او رشوه نمی‌داد. پس مسئله در این‌جا «اجبار» و «اختیار» نیست، بلکه «جایگاه» است که با رشوه‌گیری آلوده می‌شود. و البته اگر زنی داوطلبانه به مردی رشوه داد و او گرفت، باید پای لرز آن هم بنشیند؛ زیرا رشوه‌دهنده خطاهای دیگری هم می‌کند…
سه: می‌گویند جریانی (سیاسی/حکومتی) در کار است تا آدم‌های بزرگ را لجن‌مال و رسوا کند. پاسخ روشن است: آدم بزرگ مانند آدم بزرگ رفتار کند تا کسی نتواند او را رسوا کند. به همین روشنی و صراحت! آدم بزرگ نه رشوه جنسی طلب می‌کند، و نه رشوه جنسی می‌گیرد و نه از قدرت، هژمونی و هاله‌ی شهرت خود، برای لاپوشانیِ خطاهایش استفاده می‌کند!
نگارش و گردآوری؛ مهدی تدینی، مترجم و پژوهش‌گر در حوز‌ه‌ی تاریخ و اندیشه‌ی سیاسی/اجتماعی
