«جنگ جهانی دوم» نه‌تنها سیاست جهانی را دگرگون کرد و محرک تغییرات اجتماعی شد، بلکه تأثیری ماندگار و شگفت‌انگیزی بر عادت‌های روزمره‌ای که امروز بدیهی می‌پنداریم، گذاشت. با افزایش چالش‌های ناشی از تامین نیازهای میدان جنگ در «ایالات متحده آمریکا»، مانند کمبود منابع و تغییر قوانین اجتماعی، نیاز به نوآوری و افزایش کارایی سیستم، شیوه‌های زندگی نوین پدید آمد. این تغییرات کوچک اما مهم، اگرچه از سر نیاز و برای دوران جنگ زاده شدند، به‌طور دائم آداب معاشرت و فرهنگ «آمریکا» را شکل دادند. از آرایش گرفته تا مد و تغذیه، در ادامه به برخی از عادت‌های رایج امروزی که از «جنگ جهانی دوم» نشأت گرفته‌اند، می‌پردازیم.
در این مطلب می‌خوانید:
تیشرت: از زیرپوش سربازی تا مد روز برای سلبریتی‌ها
تی‌شرت‌ها که امروزه از اجزای ضروری زندگی مدرن هستند، زمانی تنها به‌عنوان زیرپوش شناخته می‌شدند. این لباس سفید کلاسیک، نخستین‌بار در طول «جنگ جهانی اول» به‌عنوان بخشی استاندارد از یونیفرم «ارتش ایالات متحده» درآمد. این زیرپیراهن در دهه‌ی ۱۹۲۰ به لطف نویسنده «اف. اسکات فیتزجرالد» نام جدیدی به خود گرفت – تیشرت – و در «جنگ جهانی دوم»، بار دیگر بخشی از یونیفرم استاندارد نظامی شد. در آن زمان، تی‌شرت‌ها در حال تبدیل شدن به چیزی فراتر از لباس زیر بودند؛ به غیرنظامیان عرضه می‌شدند و جوانان در دبیرستان‌ها و دانشگاه‌ها آن را می‌پوشیدند؛ اما پس از پایان جنگ بود که همه‌گیر شدند. سربازانی که از نبرد بازمی‌گشتند، به راحتی تیشرت عادت کرده بودند و آن را در پوشش روزمره‌ی خود گنجاندند. همچنین تصاویر سربازانی که در حال خدمت به کشورشان تیشرت می‌پوشیدند، محبوبیت این لباس را افزایش داد و در دهه‌ی ۱۹۵۰، ستارگان سینما مانند «مارلون براندو» و «جیمز دین» تیشرت را به عنصری جدایی‌ناپذیر از مد غیررسمی تبدیل کردند.
مسواک زدن: عادت بهداشتی، ماندگار از میدان جنگ جهانی دوم!
البته که پیش از «جنگ جهانی دوم»، بهداشت دهان و دندان به شکل‌های گوناگون برای قرن‌ها وجود داشت؛ اما بیشتر آمریکایی‌ها تنها پس از آنکه سربازان این عادت را پس از جنگ با خود به خانه آوردند، مسواک زدن روزانه‌ی دندان‌های خود را آغاز کردند. در طول «جنگ جهانی اول»، مراقبت‌های دندانپزشکی ضعیف به مشکلات بهداشتی در میدان جنگ دامن زد: سربازان از «دهان خندقی» رنج می‌بردند، عفونتی دردناک که باعث التهاب و خونریزی لثه و در موارد جدی‌تر، تب و خستگی می‌شد. در نتیجه، ارتش در «جنگ جهانی دوم» بر روال‌های بهداشتی سخت‌گیرانه‌تری از جمله مسواک زدن اجباری حداقل یک‌بار در روز برای سربازان تأکید کرد. به سربازان کیت‌های بهداشتی حاوی مسواک و خمیردندان (یا پودر دندان که هنگام مخلوط شدن با آب به خمیری نسبتاً ساینده تبدیل می‌شد) داده می‌شد. پس از پایان جنگ، این عادت در میان سربازان بازگشته ریشه دوانده بود و در سال ۱۹۵۰، زمانی که موهای مسواک پلاستیکی نرم‌تری معرفی شد، مسواک زدن به روالی روزانه در بسیاری از خانواده‌های آمریکایی تبدیل شد.
ریش‌تراشی و شیو کردن: از جبهه‌های جنگ جهانی دوم تا روزمره
سربازان آمریکایی علاوه بر داشتن دندان‌های تمیز، به تمیز بودن و اصلاح صورت با تیغ عادت داشتند. از این‌رو، شرکت «ژیلت» که از «جنگ جهانی اول» مسئول تهیه کیت‌های اصلاح سربازان آمریکایی بود، در «جنگ جهانی دوم» هم چنین کیت‌هایی را ساخت و ابزار دیگری مانند قطب‌نما، نقشه به آن اضافه کرد. این سبک زندگی، پس از جنگ هم در زندگی غیرنظامی سربازان آمریکایی وجود داشت. همچنین در میان زنان شیو کردن موی بدن که از دهه ۱۹۳۰ کم و بیش رواج داشت، در دورهی جنگ به طور چشمگیری افزایش یافت، که علت را در بخش بعدی می‌نویسم.
رژ لب: زیبایی در خدمت میهنپرستی
در طول «جنگ جهانی دوم»، زنان آمریکایی تشویق می‌شدند تا ظاهری آراسته داشته باشند و به‌ویژه «رژ لب» به نمادی قدرتمند از «میهنپرستی» تبدیل شد. با شعارهایی مانند «زیبایی خود را در خدمت نگه دارید»، به زنان یادآوری می‌شد که ظاهر آن‌ها می‌تواند روحیه را در خانه و خارج از کشور تقویت کند، و رژ لب قرمز به‌عنوان محصولی زیبایی‌ساز و جسورانه ظهور کرد. همچنین وقتی زنان کشورهای متفقین متوجه شدند که «آدولف هیتلر» از این ظاهر خوشش نمی‌آید، بیشتر آن را پذیرفتند. زنان بریتانیایی حتی آنقدر پیش رفتند که اگر نمی‌توانستند رژ لب واقعی پیدا کنند یا بخرند، لب‌های خود را با آب چغندر رنگ می‌کردند. «رژ لب» قرمز کم‌کم به نمادی قدرتمند تبدیل شد، تا آنجا که ارتش «ایالات متحده»، «رژ لب» مخصوص خود را به نام «قرمز پیروزی» برای زنان در لباس نظامی سفارش داد و در سال ۱۹۴۲، پک «قرمز مونتزوما» ساخت «الیزابت اردن» محصول استاندارد ارتش شد. این محصول به‌عنوان رژ لب، لاک ناخن و رژگونه در دسترس بود که کاملاً با نوار قرمز و نشان‌های روی لباس‌های نظامی زنان دریایی هماهنگ بود.
آب پرتقال: میراث تغذیهای میدان جنگ
تنها عادت‌های بهداشتی و مد نبودند که از «جنگ جهانی دوم» برخاستند. تمرکز «آمریکا» بر سلامت و تغذیه در زمان جنگ، منجر به پیدایش مواد غذایی و نوشیدنی‌های اصلی شد که دهه‌ها ادامه یافتند؛ از جمله شیفتگی به آب پرتقال. برای اطمینان از دریافت ویتامین C کافی توسط سربازان و جلوگیری از بیماری «اسکوربوت»، دولت «ایالات متحده» روی جایگزینی عملی برای میوه‌های تازه‌ی دست و پاگیر کار کرد. «کمیسیون مرکبات فلوریدا» و «وزارت کشاورزی ایالات متحده» با همکاری یکدیگر تلاش کردند تا آب پرتقال کنسرو شده را که پیش‌تر وجود داشت اما هنوز محبوب نبود، بهبود بخشند و رواج دهند. اگرچه این نوآوری دیر رسید و نتوانست در طول جنگ مورد استفاده‌ی سربازان قرار گیرد، اما در سال ۱۹۴۶، آب پرتقال مشهور برند «مینوت مید» راه خود را به سفره‌های صبحانه‌ی آمریکایی باز کرد.
ویتامین‌ها: آغاز عصر سلامت
همچنین در سال ۱۹۴۱، در روزهای آغازین تمرکز ملی بر تغذیه، رئیس‌جمهور «فرانکلین دی. روزولت» کنفرانس ملی تغذیه برای دفاع را برای رسیدگی به نگرانی‌ها درباره‌ی کمبود ویتامین ملی تشکیل داد. با ورود «ایالات متحده» به «جنگ جهانی دوم»، تمرکز بر تغذیه فوریت یافت؛ ویتامین‌ها نه‌تنها برای پیشگیری از کمبود، بلکه برای حفظ سلامت و روحیه‌ی عالی نیز ضروری تلقی می‌شدند. پس از جنگ، تقاضا برای ویتامین‌ها همچنان قوی باقی ماند و عادت مصرف مولتی‌ویتامین‌ها که ریشه در راهبردها و بازاریابی سلامت زمان جنگ داشت، امروزه نیز در سبک زندگی مردم جهان رواج و ادامه دارد.
نگارش و گردآوری: قجرتایم
