روزه‌خواری در کشورهای اسلامی مجازاتی سنگین دارد و ایران نیز از آن‌ها مستثنا نیست، اما برای درک بهتر این موضوع، باید برگردیم به تاریخ معاصر ایران و ببینیم در زمان حکومت پادشاهان مختلف قاجار و پهلوی به چه شکلی بوده‌است. آیا قوانین و مجازاتی برای روزه‌خواران وجود داشته‌است یا خیر؟

به‌یاد داریم که حسن روحانی در دوره‌ی دوم ریاست‌جمهوریِ خود و در جلسه‌ی هیئت دولت، از جمله‌ای قدیمی استفاده کرد و گفت: «طشت رسوایی آمریکا از بام افتاد!» نمی‌دانیم چقدر از این جمله‌ی پُر درد و بلا می‌دانید و شنیده‌اید، اما در این پست یک اشاره‌ی کوتاه و تاریخی به آن می‌کنیم تا بهتر درک کنید.

صحیفه‌ی نور شامل مجموعه «بیانات، پیام‌ها، مصاحبه‌ها، احکام، اجازات شرعی و نامه‌ها»ی «سیدروح‌الله خمینی» پیش از ۱۵ خردادماه ۱۳۴۲ تا پایان عمر وی است. برخی از این بیانات بسیار تأمل‌برانگیز هستند. در این پست به مناسبت «۲۲ بهمن» یک مورد را به عنوان مثال مرور می‌کنیم و می‌خوانیم.

در روز ۲۶ دی ماه ۱۳۵۷، محمدرضاشاه پهلوی، آخرین پادشاه ایران برای همیشه کشور را ترک کرد و چند روز پس از آن نظام شاهنشاهی ایران پس از ۲۵۰۰ سال تداوم برای همیشه از بین رفت. چندی پیش خبرگزاری آسوشیتدپرس گزارش‌های خبرنگاران خود را منتشر کرد که خواندن آن تامل برانگیز است.

در یک پست با مجتهد مشهوری به‌نام «میرفتاح» و خیانت او به ایران آشنا شدید، اما در این پست نکته‌ی جالبی در مورد بازماندگان میرفتاح از قلم احمد کسروی می‌خوانید. کسروی هم‌دوره‌ی نوه‌ی میرفتاح بوده و او را در تبریز دیده‌است. این روایت مربوط به دوران شیوع وبا در ایران می‌باشد.

یکی از نمونه‌های شجاعتی که بعضی از روحانیون در تاریخ شیعه از آن می‌گویند، نقش آنان در دوره‌ی دوم جنگ‌های ایران و روس بوده‌است. اکثر مورخین نوشته‌اند؛ قبل از آغاز دوره‌ی دوم جنگ‌های ایران و روس که منجر به معاهده‌ی ترکمانچای شد، روحانیون، فتحعلی‌شاه را برای جنگ با روسیه تحت فشار گذاشتند.

فالگیری و خرافات نه‌تنها در ایران، بلکه در طول تاریخ و در بین اکثر ملل مورد توجه بوده‌است. برای مثال در دوران باستان به جهت پیش‌بینی و پیش‌گیریِ وقایع خوب و بد و همچنین سرانجام نبردهای حساس انجام می‌شده‌است. در ایران نیز همین وضعیت تا همین امروز در جریان می‌باشد.

مجله‌ی کاوه نشریه‌ای بود که مؤسس آن حسن تقی‌زاده با سردبیریِ محمدعلی جمال‌زاده و محمد قزوینی بوده‌است. در شماره‌ی ۴۵، به تاریخ ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰م این مجله، سخن از قشری در ایران است که کار و حرفه‌ی آن‌ها همواره گریاندن مردم و دعوت آن‌ها به زاری و اندوه بوده‌است. سخن از چه طبقه‌ای می‌باشد؟