خاطرات سیاسیِ «سر آرتور هاردینگ» حاویِ اطلاعات دست اول و مهمی از سال‌های نزدیک به انقلاب مشروطیت است و به همین جهت، یکی از بهترین منابع تاریخیِ این دوره می‌باشد. در این پست؛ بخشی تأمل‌برانگیز از خاطرات هاردینگ از سفر یک مجتهد مشهور (شیخ عبدالله مامقانی) به ایران را می‌خوانید.

حقیقتاً تیتر «ناصر و نقاشی» مربوط به پایان مطلب است، اما روایت؛ ترس از مرگ می‌باشد. اعتمادالسلطنه همیشه از مرگ هراسان بوده‌است و ماجرای درگذشت وی نیز بسیار عجیب است. درست است که آدمی همیشه مرگ را برای همسایه می‌پندارد، اما گاهی نیز از وقوع آن می‌ترسد و همواره احساسش می‌کند.

در این پست به صورت کوتاه به زمانی سفر می‌کنیم که زنان در ورزشگاه و در کنار مردان، فوتبال تماشا می‌کردند. زمانی که هیچ‌کس دل‌واپس نمی‌شد، یا کسی نمی‌گفت «منقلب شدم!» قبل از انقلاب اسلامی، حضور در ورزشگاه‌ها چه برای ورزش و چه برای تماشا در بین زنان، امری عادی و رایج بود.

در دهه‌ی ۳۰خ، وقتی که دولتِ وقت سرگرم تدارک زمینه و طرح‌ریزی برای ایجاد تلویزیون ایران بود، حبیب‌الله ثابت (معروف به ثابت‌پاسال) از بخش خصوصی پیش‌دستی کرد و پیشنهاد تأسیس یک ایستگاه فرستنده‌ی تلویزیونی را ارائه داد. او پایه‌گذار نخستین سازمان رادیو تلویزیون ملیِ ایران بود.

در این پست یکی از مقالات سعیدیِ سیرجانی را خدمت شما تقدیم می‌کنیم. توضیحی بیشتر از آنچه نگارنده برای مقاله شرح داده‌است لازم نیست، اما اصل موضوع مربوط به جوزدگی‌های عجیب احساسی و هیجانات افراطیِ اوایل انقلاب است. روزهایی که کوچک‌ترین انتقادی را با منطقِ سُربِ داغ پاسخ می‌دادند.

در اواخر شهریورماه ۱۲۹۵خ، تصویب‌نامه‌ای مشتمل بر ۴۱ ماده درباره‌ی آمار و ثبت‌احوال (در جهت شناسنامه) به تصویب هیئت وزیران رسید، ولی تا سال ۱۲۹۷خ به اجرا درنیامد. در این سال، ثبت‌احوال در وزارتِ داخله در تهران تأسیس شد و به تدریج در نقاط دیگر کشور هم توسعه یافت.

سیاحان مشهوری در طول تاریخ، از نقاط مختلف ایران بازدید کرده‌اند و از شیوه‌ی برخورد و طرز سلوک مردم ایران و روحیه‌ی مهمان‌دوستی در این سرزمین، وصف و یاد کرده‌اند. در این پست به کودکان و سرمنشاءِ طرز تفکر از مردم قاجاری نسبت به فرزندان خود از دیدگاه سیاحان خارجی می‌پردازیم.