در شماره‌ی ۴۵، به تاریخ ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰م در مجله‌ی کاوه نوشته شده‌است:
ولی از همه عجیب‌تر یک طبقه‌ی پَست از مردم ایران هستند که پیشه‌ی ایشان؛ گریاندن مردم بدبخت و بیچاره‌ی مملکت است و از این حرفه، کسب ثروت می‌کنند. این فقره در تمام زمین و در تاریخ دنیا هم منحصر به‌فرد است که یک قوم بدبختی را به واسطه‌ی هزاران وعده‌وعید، مجبور به زاری و ناله بکنند و آن ملت بیچاره، غصه‌خوردن و شکنجه‌ی خود را اسباب سعادت خود بداند…!
این پرورش‌یافتن مردم به گریه و ناله، اثرات شوم بسیار ناگواری در حالت اجتماعی ما گذاشته است. عموماً چهره‌ها ترش و پُرچین و چروک است. موسیقیِ ملت ما حزن‌انگیز و پُر از امان و داد است. نطق‌های سیاسی و مهیج، منجر به گریه‌ی عمومی می‌شود. مملکتی که در آن گریه و زاری آبرومند و گریه‌فروش‌ها محترم، و بالعکس، خنده جلف و سبک بوده و اهل طرب و شادی منفور و یا کم‌قدر هستند، چنین مملکتی، مشکلات بسیاری دارد…!
نگارش و گردآوری؛ قجرتایم
منبع؛ مجله‌ی کاوه، شماره‌ی ۴۵، ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰م
پی‌نوشت؛ مجله‌ی کاوه (یا روزنامه‌ی کاوه) نشریه‌ای بود که از سال ۱۳۳۴ه.ق تا ۱۳۴۰ه.ق به زبان فارسی در برلین چاپ می‌شد. مؤسس این مجله حسن تقی‌زاده با سردبیریِ محمدعلی جمال‌زاده و محمد قزوینی بود. یادشان گرامی…
