«احمد مجدالاسلام کرمانی»، روزنامه‌نگار، سیاست‌مدار، نویسنده، شاعر و چهره‌ی سرشناس علم و ادب کرمان و از اعضای انجمن سِرّیِ باغ میکده بود. پس از به‌توپ‌بستن مجلس توسط «محمدعلی‌شاه قاجار» و سرکوب هولناک مشروطه‌خواهان و اعدام «میرزا جهانگیرخانِ صور اسرافیل» و «ملک‌المتکلمین»، «مجدالاسلام» هم از تهران متواری شد. در آن فضای ترس و خفقان که دیگر امیدی به ادامه‌ی زندگی نداشت، به نقل از خودش «با نهایت خوف و وحشت از مراقبت خفیه‌نویسان»، کتاب «تاریخ انحطاط مجلس اول» را نوشت. یک بخش از این کتاب نصیحت، یا بهتر است بنویسیم وصیتی‌ست در باب مشروطیت که برای ما و آینده‌ی سیاسیِ ایران بود.
«مجدالاسلام» می‌نویسد:
عنوان «مشروطیت» که به‌کلی خارج از امور دیانت بود، واردِ امور دیانت گردید و مثل سایر مسائل شرعیه، رأی و عقیده‌ی علماء در آن مدخلیت پیدا کرد. به عبارت روشن‌تر؛ نظام مشروطیت که در اصل از دیانت جدا بود، به امری دینی تقلیل داده‌شد و بگو مگوی شرعی بر سر آن آغاز گردید. و یکی از اسباب انحطاط مجلس، ورود آخوندها بود در او… آیندگان بدانند که اگر یک مرتبه‌ی دیگر مجلس و مشروطیت در این مملکت پیدا شد، حتماً باید مراقب باشند تا جنس عمامه‌به‌سر را در مجلس راه ندهند، اگرچه به عنوان وکالت هم باشد… والسلام!»
نگارش و گردآوری؛ قجرتایم
پی‌نوشت؛ تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…
