ماه آوریل سال ۱۹۶۷م؛ اتفاقی در مسابقه‌ی ماراتن بوستون افتاد که نه‌تنها مسابقه‌ی ماراتن، بلکه کل ورزش زنان را در دنیا تغییر داد. برای اولین‌بار بعد از ۷۰ سال زنی ۱۹ ساله به‌نام «کاترین سویتزر» به صورت رسمی بر خلاف عرف ثبت‌نام کرد، دَوید و مسابقه را تمام کرد! در آن سال هنوز مسابقه‌ی ماراتن امری کاملاً مردانه بود؛ چون باور عمومی این بود که زن‌ها تواناییِ دویدن ماراتن را ندارند. به گفته‌ی کاترین، آن سال‌ها فکر می‌کردند که اگر یک زن به صورت طولانی مدت بِدَوَد، پاهایش بزرگ می‌شود، سینه‌اش پشمالو می‌شود، سبیل درمی‌آورد، و رحم‌اش می‌افتد وسط خیابان! در سال ۱۹۶۷م؛ کاترین به همراه دوست‌پسر و مربی‌اش در مسابقه ثبت‌نام کرد…!
در روز موعود، کاترین سویتزر فهمید که در برگه‌ی ثبت‌نام برای مسابقه، جنسیت فرد را سؤال نکرده‌اند. او با نام مخفف «K. V. Switzer» ثبت‌نام کرد و بدون این‌که مسئولین بدانند او یک زن است، در آن روز برفی در ماه آوریل در بوستون، رسماً وارد مسابقه شد. به گفته‌ی خودِ کاترین، سایر دونده‌ها از دیدن اون تعجب می‌کردند و به او خوش‌آمد می‌گفتند. در همان اوایل مسابقه، کاترین و ۲ همراهش در حال دویدن بودند که ناگهان یکی از مدیران مسابقه به‌نام «جاک سمپل» با خشم و عصبانیت از پشت سر به سمت کاترین حمله می‌کند و فریاد می‌زند: «از مسابقه‌ی من گم‌شو بیرون و اون شماره‌ی لعنتی‌رو هم بده به من!»
جاک به کاترین حمله می‌کند تا شماره‌ی روی و پشت لباسش را بِکَند. کاترین سعی می‌کند فرار کند، اما جاک با خشم بیشتری او را دنبال می‌کند. این تعقیب و گریز وقتی به اوج می‌رسد و پایان می‌یابد که دوست‌پسر تنومند کاترین، تنه‌ی محکمی از بغل به جاک می‌زند و او را مانند یک لباس به خارج از مسیر مسابقه پرت می‌کند. کاترین به شدت ترسیده بود که مبادا جاک آسیب دیده و یا حتی مُرده باشد! او جلوی بقیه به شدت تحقیر شده‌بود. خودش می‌گوید تا آن زمان هرگز مردی به او زور نگفته‌بود و به ناروا به او دست نزده‌بود. تمام این کشمکش‌ها جلوی دوربین‌های عکاسی اتفاق افتاد و خبرنگاران هیجان‌زده نیز با حرص تمام وقایع را ثبت کردند.
ماشینی از خبرنگارها به کاترین سویتزر نزدیک می‌شود و با فریاد از او سؤالاتی را می‌پرسند: «حالا می‌خوای چی‌رو ثابت کنی؟! کِی از مسابقه خارج می‌شی؟!» پاسخ کاترین این بود: «من چیزی‌رو نمی‌خوام اثبات کنم، من فقط می‌خوام بدوم، همین!» کمی بعد هیاهو می‌خوابد و مسابقه ادامه پیدا می‌کند. کاترین چندی پیش در مصاحبه‌ای گفته‌بود: «آن لحظه به خودم گفتم که من باید این مسابقه را تمام کنم؛ چرا که اگر نکنم، دیگه هیچ‌کسی زن‌ها را باور نمی‌کند و بهشون اجازه نمی‌دهد در ماراتن بدوند. هر طور که شده من این مسابقه را تمام می‌کنم، حتی اگر لازم باشد که روی دست و زانوهام ادامه بدهم!» کاترین مسابقه را در زمان حدوداً ۴ ساعت و ۲۰ دقیقه تمام می‌کند…
پس از مسابقه، مدیر وقت انجمن ورزشکاران بوستون (مجریِ مسابقه) گفته‌بود: «زن‌ها نمی‌توانند بدوند؛ چون طبق قوانین ممنوع است. بدون قانون، جامعه به آشوب کشیده می‌شود. من قانون را وضع نمی‌کنم، فقط آن را اجرا می‌کنم. اگر کاترین دختر من بود، حتماً تنبیهِ بدنی‌اش می‌کردم!» همچنین به خاطر قانون‌شکنی و خبرسازیِ کاترین، بعد از ماراتن ۱۹۶۷م، اتحادیه‌ی ورزشکاران آماتور آمریکا، تمام زنان را از شرکت در مسابقات دُو با مردان محروم کرد و جریمه‌ی متخلفین را هم این مقرر کرد که از تمام مسابقات محروم می‌شدند. به همین دلایل بعدها کاترین نامه‌های فراوانی از افرادی دریافت کرد که با خشم و عصبانیت، نفرت خود را از او بیان کرده‌بودند.
به گفته‌ی خودِ کاترین؛ بسیاری از نامه‌ها از طرف زن‌ها بود! کاترین پس از سال ۱۹۶۷م هم تسلیم نشد و به کار خود ادامه داد. او و گروهی دیگر از زنان با پافشاری مداوم و خستگی‌ناپذیر خود و استفاده از قدرت رسانه‌های حامی، در نهایت موفق شدند تا در سال ۱۹۷۲م مسئولین ماراتن بوستون را آن‌قدر تحت فشار بگذارند که به صورت رسمی به زنان اجازه‌ی دویدن با مردان را بدهند. کاترین در سال‌های بعد همچنان به دویدن ادامه داد و به موازات آن، خود را به یکی از مهم‌ترین فعالان حقوق زنان در ورزش تبدیل کرد. او در رسانه‌ها ظاهر شد و از خواسته‌های زنان گفت. کاترین کم‌کم به یک چهره‌ی اسطوره‌ای و انگیزشی در ورزش زنان تبدیل شد.
او در سال‌های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۰م به مؤسسه‌ی «AVON» که تمرکزش مسابقه‌ی دُو زنان بود، کمک کرد تا مسابقات بین‌المللیِ دُو برای زنان برگزار کنند. در سال ۱۹۸۰م با کمک کاترین، در ماراتن لندن، زنان ۲۷ کشور دنیا شرکت کردند. به خاطر موفقیت همین مسابقه هم بود که در در سال بعد، کمیته‌ی بین‌المللیِ المپیک با اکثریت آراء تصویب کرد که ماراتن زنان به رشته‌های المپیک نیز اضافه شود و از آن به بعد، زنان هم مانند مردان در این رشته‌ی المپیک شرکت کرده‌اند. به باور کاترین، تلاش برای حقوق برابر بین زن و مرد، چیزی نیست که یک‌شبه انجام شود و پایان پذیرید. این یک مبارزه‌ی دائمی‌ست؛ چرا که همواره افرادی خواهان برهم‌زدن این برابری هستند.
نگارش و گردآوری؛ قجرتایم
