دلاک‌ها از زمان صفویه تا همین چند دهه‌ی پیش (البته شاید هنوز هم در برخی از روستاها باشند) به نوعی آچار فرانسه محسوب می‌شدند. از مشت‌مال دادن ملت و رساندن اخبار و وقایع روز ایران و جهان به مُشتری تا عمل‌های جراحی حساس، شکسته‌بندی و دندان پزشکی را بر عهده داشتند. در ختنه، حجامت و تولید واجبی و کوتاه کردن مو و ریش هم دستی داشتند و در کل دلاکی یک حرفه‌ی تخصصی بود که نیازی به تخصص نداشت! به عنوان مثال یک شکسته‌بند حداقل باید به طور دقیق از شکل و محل و تعداد استخوانهای بدن یک انسان اطلاعاتی داشتنه باشد که دلاک‌ها نیازی به این اطلاعات نداشتند، کما اینکه به عنوان مثال طبیب دوره‌ی صفویه به خاطر ممنوعیت فقهی تشریح هیچ اطلاعی از چگونگی استخوان‌بندی انسان نداشت، چه رسد به یک دلاک ساده!
اینطور که پیداست برای اولین‌بار در تاریخ نزدیک ترین عدد (حدود ۲۵۰) به تعداد استخوانهای بدن انسان را یهودیان کشف کردند، بدین صورت که یک زن محکوم به مرگ را در دیگ آب جوش انداختند تا استخوان‌هایش از بدن جدا شد و استخوان‌ها را شمردند. به هر روی این عکس چشمم را گرفت و دوست داشتم در قجرتایم با شما عزیزانم به اشتراک بگذارم، حال چرا؟ چون تا حالا ندیدم (یا اگر دیدم در حال نگارش این متن به یادم نیامد) که از یک فرد معمولی در دوره‌ی قاجار دو عکس موجود باشد! این دلاک قاجاری و مُشتری‌اش در نوع خود بسیار خوش‌شانس بودند!
نگارش و گردآوری: قجرتایم
پی‌نوشت: عزیزانم اگر میخواهد در مورد خفقان علمی در دوره‌ی قاجار بیشتر بدانید، اپیزود چهارم رادیو قجرتایم را گوش بدهید!
