محمد قریب متولد سال ۱۲۸۸خ، پزشک ایرانی بود. او از نخستین پزشکان متخصص طب اطفال و بنیان‌گذار دانش نوین پزشکیِ کودکان در ایران محسوب می‌شود. دکتر قریب همچنین از بنیان‌گذاران نخستین بیمارستان تخصصیِ کودکان در ایران و مرکز طبیِ کودکان در تهران بود که هم‌اکنون نیز پابرجاست.

محمد معین را شاید بتوان وارث واژه‌ها و پدر لغت‌نامه‌ی ایران بعد از دهخدا نامید. او به زبان‌های فرانسه، انگلیسی، عربی و آلمانی تسلط کامل داشت و زبان‌های پهلویِ اوستایی و فارسیِ باستان و بعضی لهجه‌های محلی را به‌خوبی می‌دانست. وی در طول عمرش حدود ۲۳ جلد کتاب تألیف و منتشر کرد.

بیشتر داستان‌های صادق چوبک درباره‌ی تیره‌روزیِ مردمی‌ست که اسیر خرافه و نادانی و پای‌بند به مذهب خویش هستند. او با توجه به خشونت رفتاری‌ای که در طبقات فرودست دیده می‌شد، سراغ شخصیت‌ها و ماجراهایی رفت که هر کدام بخشی از این رفتار را بازتاب می‌دادند و به شدت به درّه‌ی تاریکی می‌بردند.

میرزاده عشقی، نویسنده، شاعر، نمایش‌نامه‌نویس و مدیر نشریه‌ی قرن بیستم بود که در دوره‌ی نخست‌وزیریِ رضاشاه، به دستور رئیس شهربانیِ وقت، ترور شد. وی از جمله مهم‌ترین شاعران عصر مشروطه به‌شمار می‌رود که از عنصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده‌ی مردم بهره گرفت.

می‌گویند هفت عدد خوش‌یمنی است، هفت اثر باستانی، هفت آسمان و… اما هفتم تیرماه ۱۳۶۶ سردشت جور دیگری بود؛ عصر آن‌روز، نفس سردشت به شماره افتاد. آن‌روز هرچه پاکی بود از آسمان این شهر زیبا رخت بست و گازهای شیمیایی راه چشم‌ها، سینه‌ها و ریه‌های مردم را ناجوانمردانه پیمودند.

کیخسرو شاهرخ ملقب به ارباب کیخسرو بنیان‌گذار شبکه‌ی تلفن سراسریِ ایران، بانیِ کتابخانه‌ی مجلس، کاشف محل خاکسپاری و بنیان‌گذار آرامگاه فردوسی و رئیس انجمن زرتشتیان تهران به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین چهره‌های جامعه‌ی زرتشتیِ ایران و از شخصیت‌های خوش‌نام تاریخ معاصر ایران است.

افتخار دَدِه‌بالا که با نام هنریِ مهستی شناخته می‌شود، خواننده‌ی موسیقیِ سنتی و پاپ ایرانی بود و در طول بیش از چهار دهه فعالیت، بیش از ۲۰۰ ترانه اجرا کرد. او کمی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ از ایران خارج شد و برای همیشه به ایالات متحده رفت و تا زمان مرگ در آن کشور زندگی می‌کرد.