شیخ شیپور، دلقک معروف و معممی بود که در زمان ناصرالدین‌شاه می‌زیست. می‌گویند شیخ با دماغ و شاید هم با دهان خود آن‌چنان صدای شیپور را تقلید می‌کرد که انسان را به حیرت وامی‌داشت و از همین‌جاست که لقب شیپور روی او مانده‌است. اگر او را نمی‌شناسید، حتماً این پست را بخوانید.

در زمان ناصرالدین‌شاه، غیر از دوره‌ی کوتاه صدارت امیرکبیر که اندک اصلاحاتی در امور ارتش ایران انجام داد، ما نیروهای مسلح و ارتش منظمی نداشتیم. اگرچه در اسم و رسم، قشون و سرباز بود، اما در واقعیت بهتر است مقدمه را تمام کنیم و گزارش وقایع‌نگاران همان دوره را بخوانیم.

روحانیِ مشهوری به‌نام «سیدمصطفی شوشتریِ مدنی» که ساکن هندوستان بود، در زمان «محمدشاه قاجار» به ایران آمد. چون از سادات بود، نزد شاه و صدراعظم منزلتی یافت و مستمریِ هنگفتی در حق او منظور گردید و در شوشتر نیز اقامت گزید، اما گویی امیرکبیر سَد محکمی در برابر چنین افرادی بود.

مجسمه‌ای که در تصویر می‌بینید، متعلق به محمدتقی خان بافقی است. مردی که ۵۲ سال حاکم یزد بود و مردم این شهر اصلاً دل خوشی از او نداشتند. مردی بسیار ظاهرفریب و ریاکار، با اعمالی خشن و بی‌رحمانه که در این پست دو روایت کوتاه از او را می‌خوانید. باشد که در پایان، درس عبرت شود.

حاج‌آقامحسن سلطان‌آبادیِ عراقی (اراکی)، فقیه و مجتهد شیعه‌ی دوران قاجار بود. وی از همراهان نزدیک شیخ فضل‌الله نوری بود که در جنبش مشروطه با هم‌دستیِ محمدعلی‌شاه قاجار، به سرکوبِ آزادی‌خواهان پرداختند. چون مملکت تغییر رژیم داد، به مشروطیت و آزادی به نظر بغض و دشمنی نگریست.

تکرار تاریخ؛ یعنی پس از بُریده‌شدن رگ‌های میرزا تقی‌خان امیرکبیر، شاه جوان «تصویر علی» را بر در و دیوار کاخ خود آویخت و با روحانیتِ طردشده توسط امیرکبیر از درِ آشتی درآمد. روحانیت جان گرفت و در همان سال‌های نخستین پادشاهیِ ناصرالدین‌شاه، نخست یهودآزاری نیز شروع شد.

حقوق زنان در ایران همواره مسئله‌ی بسیار مهمی بوده و همچنان می‌باشد که سال‌های زیادی برای احقاقِ حداقلیِ این حقوق، جنجال‌های بسیاری به‌راه افتاده‌است؛ از جامعه‌ی مذهبی-سنتیِ قاجار تا دستگاه سیاسی-اجتماعیِ رضاشاه پهلوی. اما در زمان محمدرضاشاه، این موضوع کمی تغییر کرد.