واحد ۷۳۱ ژاپن؛ ماجرای آزمایشات عجیب ژاپنی‌ها چه بود؟ + فیلم و آلبوم تصاویر (۱۸+)

مقدمه‌ای بر آشنایی با واحد ۷۳۱ ژاپن

سال ۱۹۳۵م در محله‌ی پینگ‌فانگ واقع در شهر هاربین، بزرگ‌ترین شهر در دولت دست‌نشانده‌ی ژاپن در منچوری، آزمایشگاهی احداث شد که مرکز تحقیقات بیولوژیک میکروبیِ ژاپنی‌ها در طول جنگ جهانی دوم بود. هر ساله بین سه‌هزار تا ۱۲ هزار مرد، زن و کودک در اثر آزمایش‌هایی که واحد تحقیقاتیِ ارتش ژاپن بر روی انسان‌ها می‌کرد، کشته می‌شدند که مقدار زیادی از همین قربانیان جان خود را در «Unit ۷۳۱» از دست می‌دادند؛ از این تعداد تقریباً ۷۰ درصد را چینی‌ها تشکیل می‌دادند. در واحد ۷۳۱ ژاپن، پروژه‌ای خاص با نام رمز «ماروتا» کلید خورد که از انسان برای آزمایش استفاده می‌شد. افراد مورد نیاز برای آزمایش از اطراف آزمایشگاه جمع‌آوری می‌شدند و برای مخفی‌نگه‌داشتن این موضوع از حکام محلی، آن واحد را «کارخانه‌ی چوب» معرفی می‌کردند!

آلوده‌کردن، جراحی و پیوند به‌صورت زنده

افراد مورد آزمایش را معمولاً جنایت‌کاران، راهزنان دستگیرشده، پارتیزان‌های ضد ژاپن، زندانیان سیاسی و همچنین مردم عادی که حتی کودکان، زنان باردار و کهنسالان هم جزشان بودند شامل می‌شدند. اسرای جنگی بدون هیچ‌گونه بی‌هوشی و به‌صورت زنده، مورد کالبدشکافی قرار می‌گرفتند؛ کالبدشکافیِ زندانیان پس از آلوده‌کردن آنان با بیماری‌های مختلف انجام می‌شد. دانشمندان عمل جراحی را به‌صورت زنده انجام می‌دادند؛ چون از این بیم داشتند که اگر روی یک مُرده یا فردی بی‌هوش عمل را انجام دهند، روی نتیجه که به منظور بررسیِ اندام و اجزای بدن قربانی بعد از آلوده‌شدن توسط بیماری انجام می‌دادند تا اثراتی که بر جای گذاشته شده‌است را مشاهده کنند، تأثیر بگذارد. این قربانیان حتی شامل کودکان و نوزادان هم می‌شد. زندانیانی که قطع عضو شده‌بودند، به منظور مطالعه روی کم‌خونی استفاده می‌شدند. گاهی‌اوقات نیز اندامی که قطع کرده‌بودند هم در جهت مخالف بدن پیوند می‌زدند یا این‌که منجمد می‌کردند تا بعد از مدتی با گرم‌کردن اثرات حاصل از بیماریِ قانقاریا، وضعیت شخص درمان‌نشده را مطالعه کنند. در بعضی از آزمایشات، معده‌ی قربانی برداشته می‌شد و مِری را مستقیم به روده وصل می‌کردند یا گاهی قسمتی از مغز، ریه و کبد قربانیان را برمی‌داشتند.

از انتقال بیماری تا نارنجک‌های آلوده

در سال ۲۰۰۷م یکی از جراحان حاضر در واحد ۷۳۱ ژاپن مطلبی را عنوان کرد: «من در اولین‌باری که زنده‌شکافی می‌کردم، بسیار نگران بودم. برای بار دوم نسبت به بار اول بسیار راحت‌تر بودم. برای بار سوم من مایل به انجام این کار بودم.» به عده‌ای از بیماران واکسن‌های بیماری‌های مقاربتی نظیر سوزاک و سفلیس تزریق می‌شد، سپس قربانیان را مجبور به آمیزش می‌کردند و پس از پیشرفت بیماری، مورد مطالعه قرار می‌گرفتند. کک، طاعون، لباس آلوده و منابع آلوده به وبا، سیاه‌زخم و طاعون توسط بمب‌های روکش‌دار را روی اهداف مورد نظر رها می‌کردند. طیِ همین عمل، حدوداً ۴۰۰ هزار چینی کشته شدند. بیماریِ تولارمی (یا تب خرگوش) نیز به‌طور وسیع روی چینی‌ها مورد آزمایش قرار گرفت.

هواپیماهای سَم‌پاش کوتاه پرواز، محصولات آزمایشیِ واحد Unit ۷۳۱ و Unit ۱۶۴۴ را بر روی شهرهای چینی پخش می‌کردند که ابتدا از شهر نینگبو در سال ۱۹۴۰م شروع کردند و سپس استان هونان را در سال ۱۹۴۱م مورد آماج حمله قرار دادند. آلودگیِ ایجادشده توسط این هواپیماها باعث مرگ هزاران نفر شد که بیشتر قربانیان توسط طاعون نابود شده‌بودند. در بعضی از آزمایش‌ها نارنجک‌های آلوده را در فواصل و موقعیت‌های مختلف به‌سوی زندانیان که در منطقه‌ای به دکل‌های چوبی بسته شده‌بودند می‌انداختند، بعد از این زندانیان را مورد آزمایش‌های ویژه‌ای قرار می‌دادند تا از صدمات واردشده اطلاع پیدا کنند. گاهی‌اوقات برای تست قدرت مواد منفجره از انسان زنده استفاده می‌کردند.

بیماری‌ها و بمب‌های بیولوژیک و کُشنده

در آزمایش‌های دیگر، قربانیان از آب‌و‌غذا محروم بودند تا متوسط بازه‌زمانیِ زنده‌ماندن انسان بدون آب‌و‌غذا را در شرایط مختلف به دست بی‌آورند. قربانیان را درون فضایی با فشار بسیار بالا با درجات مختلف دمایی قرار می‌دادند تا میزان فشار و دما بر انسان را اندازه‌گیری کنند. آزمایشی دیگر این بود که یکی از زندانیان را درون دستگاه سانتریفیوژ می‌گذاشتند تا بدین‌صورت فشار وارده بر انسان در اثر چرخش شدید را اندازه‌گیری کنند! در آخر به دلیل فشار بیش از حد، فرد متلاشی می‌شد یا این‌که خون حیوانات مختلف به قربانیان تزریق می‌شد تا ببینند که خون کدام حیوان با انسان هم‌خوانی دارد. قراردادن زندانیان زیر اشعه‌ی ایکس و اخته‌کردن آن‌ها توسط اشعه‌ی ایکس، در معرض گازهای شیمیایی قراردادن زندانیان، تزریق آب دریا برای جایگزینی برای آب شیرین و در آخر زنده‌به‌گورکردن، جزو آزمایشات (یا حتی سرگرمی!) بود که در واحد۷۳۱ ژاپن انجام می‌شد…!

این تحقیقات منجر به پیشرفت بمب‌های باسیل و بمب‌های ککی شد؛ بمب‌های باسیل بمب‌هایی بودند که پس از انفجار باعث خشک‌شدن گیاهان می‌شد و بدین‌صورت بمباران توسط بمب‌های باسیل باعث قحطی می‌گردید. همین‌طور بمباران با بمب‌های ککی باعث شیوع طاعون خیارکی می‌شد که این دو بمب در کنار یکدیگر نسخه‌ی یک سرزمین را در هم می‌پیچید! بسیاری از این بمب‌ها طرحی سرامیکی (چینی) داشتند؛ این طرح را خودِ شخص «شیرو ایشی» داده‌بود که بیشتر به‌نظر می‌آید برای این‌که مردم عادی که علاقه‌ای به اشیای تزئینیِ چینی داشتند، آن‌ها را با خود به خانه برده و به پیشرفت و شیوع بیماری کمک کنند.

بعضی از بمب‌ها به‌صورتی ساخته شده‌بودند که سربازان بتوانند از آن‌ها استفاده کنند؛ سربازان امپراتوری با آلوده‌کردن محصولات کشاورزی، مخازن نگهداریِ آذوغه، چاه آب با بمب‌های دستی که حامل بیماری‌هایی نظیر سیاه‌زخم، طاعون، حصبه، اسهال خونی، وبا و دیگر بیماری‌های کُشنده بود، در طول این آزمایشات هم سربازان و هم دانشمندان در لباس‌های مخصوص عایق‌دار، قربانیان در حال مرگ را بررسی می‌کردند. در بعضی از مواقع هم مواد غذایی و لباس‌های آلوده به بیماری و همچنین آب‌نبات‌های میوه‌ای برای کودکان توسط هواپیماهای ژاپنی در مناطق مسکونیِ چینی به‌عنوان کمک‌رسانی، رهاسازی می‌شدند تا ساکنینِ از همه‌جا بی‌خبر از این مواد غذایی و لباس‌ها استفاده کرده و مبتلا به انواع بیماری‌ها شوند.

آمار جان‌باختگان

سال ۲۰۰۲م در چانگدیِ چین، سمپوزیوم بین‌المللی در جهت بررسیِ جنایات جنگ‌های باکتریولوژیکی برگزار شد. در این مراسم تخمین زده‌شد که حداقل ۵۸۰ هزار نفر از حملاتی که توسط هواپیماهای اسپری‌کننده‌ی کک‌ها طاعونی شده، جان باخته‌اند؛ البته مورخ معروف «شلدون هریس» ادعا کرده که ۲۰۰ هزار نفر کشته شده‌اند. همچنین به‌جز چینی‌ها، تعداد هزار و هفت‌صد ژاپنی بر اثر چک‌کردن اثرات و نتیجه‌گیریِ سلاح‌های بیولوژیکیِ خود آلوده شده و جان باخته‌اند. همچنین این نکته را نباید فراموش کرد که عملیات و آزمایش‌ها تا پایان جنگ همچنان ادامه یافت.

پس از جنگ نیز بسیاری از دانشمندانی که در واحد Unit ۷۳۱ مشغول پژوهش بودند، توسط ایالات متحده‌ی آمریکا به خدمت گرفته‌شدند و عده‌ی دیگری نیز توسط نیروهای شوروی دستگیر و محاکمه شدند. مابقی هم یا در دانشگاه‌ها مشغول شدند یا پُست‌های سیاسی را در دست گرفتند. البته شایان به ذکر است تمامیِ دانشمندانی که آمریکا به خدمت گرفت، از پژوهش‌گران ارشد دستیابی به سلاح‌های میکروبی بودند که بعدها طرح خود را در ایالات متحده‌ی آمریکا به پایان رساندند و این‌گونه بود که آمریکا دارای بهترین و قوی‌ترین سلاح‌های بیولوژیکی شد…! در ادامه ویدئویی از درون واحد ۷۳۱ در ژاپن و تصاویری (۱۸+) متفاوت از آن را مشاهده می‌کنید.

سفر به درون واحد مخوف ۷۳۱ ژاپنی‌ها!

نگارش و گردآوری؛ قجرتایم