حسین پناهی در سال ۱۳۳۵ در استان کهگیلویه و بویراحمد به دنیا آمد. خانواده‌ای مذهبی داشت و از این‌رو نامش را حسین گذاشتند. غیر از بازیگری، کارگردانی و نویسندگی، شعر هم می‌سرود؛ وی سعی داشت که بیشتر به درونمایه‌ی شعر توجه داشته‌باشد تا این‌که خود را درگیر ظواهر شعر کند.

میرزا رضا کرمانی برای شکایت از حاکم کرمان به تهران آمد، اما مورد آزار کامران میرزا قرار گرفت و مدت‌ها در زندان محبوس بود. وی پس از آزادی، ابتدا به‌قصد کشتن کامران میرزا یک پنج‌لول روسی خرید، اما مدتی بعد قصدش را تغییر داد و تصمیم گرفت کسی را که فکر می‌کرد ریشه‌ی تمام ستم‌هاست، ترور کند!

یوسف خوش کیش مدیرکل پیشین بانک مرکزی ایران پیش از انقلاب ۱۳۵۷، دو سال پس از انقلاب دستگیر شد و در طول سه‌روز بر اساس اتهام‌های دادگاه انقلاب، از جمله اتهام پنج‌سال ثابت‌نگه‌داشتن ارزش ریال ایران برابر دلار آمریکا، محاکمه و در سال ۱۳۵۹ اعدام گردید. در ادامه همراه باشید.

در چنین روزی در تقویم تاریخ، محمدرضاشاه پهلوی در مصاحبه‌ای با رسانه‎‌های وقت به‌طور روشن و شفاف اعلام کرد که اسرائیل را به رسمیت شناخته است؛ در این دوره تا پیش از انقلاب سال ۱۳۵۷ این دو کشور مناسبات و همکاری‌های نزدیکی باهم داشتند که عمده‌ی آن در حوزه‌ی نظامی بود.

سردار اسعد بختیاری در خاطرات خود می‌نویسد: «یک‌ماه در اصفهان منتظر ماندم و از تهران به من کاغذ می‌رسید که محمد‌علی‌شاه قاجار به وعده‌های خود وفا نخواهد کرد! پس تصمیم گرفتم به طرف پایتخت حرکت کنم و اگر کار به جنگ بکشد، برای خدمت به ملت ایران جانفشانی نمایم.» اما فتح تهران!

تابه‌حال ضرب‌المثل «سر بی‌گناه پای چوبه‌ی دار می‌رود، اما بالای دار نه» را شنیده‌اید؟ البته مثال نقض آن فراوان یافت می‌شود و چه بی‌گناهان که سر و جان‌شان را در تاریخ از دست داده‌اند. در این پست از «عباس امیرانتظام» که نمونه‌ی تلخ و تأمل‌برانگیز دیگری‌ برای رَد آن مثل است، نوشتیم!

بیشتر داستان‌های صادق چوبک درباره‌ی تیره‌روزیِ مردمی‌ست که اسیر خرافه و نادانی و پای‌بند به مذهب خویش هستند. او با توجه به خشونت رفتاری‌ای که در طبقات فرودست دیده می‌شد، سراغ شخصیت‌ها و ماجراهایی رفت که هر کدام بخشی از این رفتار را بازتاب می‌دادند و به شدت به درّه‌ی تاریکی می‌بردند.