در این پست، خاطره‌ای از گربه‌ی ناصرالدین‌شاه به‌نام «ببری خان» را می‌خوانید. گربه‌ای که دارای کُلفَت و نوکر و لَلِه و آشپز و کالسکه‌چی بوده، با کالسکه‌ی مخصوصِ طلاکوبی‌شده رفت‌و‌آمد داشته، روی مبلمان مخمل و در پَرِ قو می‌خوابید و در هر ۲ وعده، نباید غذای یک‌جور می‌خورد!

در زمان ناصرالدین‌شاه، غیر از دوره‌ی کوتاه صدارت امیرکبیر که اندک اصلاحاتی در امور ارتش ایران انجام داد، ما نیروهای مسلح و ارتش منظمی نداشتیم. اگرچه در اسم و رسم، قشون و سرباز بود، اما در واقعیت بهتر است مقدمه را تمام کنیم و گزارش وقایع‌نگاران همان دوره را بخوانیم.

اوایل دی‌ماه ۱۳۹۸، نصرالله پژمان‌فر گفت: «شهریه‌ی طلاب نصف حقوق کارگران است و طلاب به شدت تحت فشار اقتصادی هستند.» در این پست، بخشی از خاطرات یکی از فقهای قرن پیش؛ یعنی آقانجفیِ قوچانی را می‌خوانید و متوجه می‌شوید که وی بدون ردیف بودجه‌ی چند هزار میلیاردی، چگونه می‌زیست!

دکتر یالمار شاخت؛ اقتصاددان و ناسیونالیست به‌نام آلمانی برای دادن نظر جهت بهبود اوضاع اقتصادیِ ایران، در سال ۱۳۱۴خ وارد تهران شد و با مقامات دولتی ملاقات کرد که روزنامه‌های لندن از آن ابراز ناخرسندی کرده و نوشته‌بودند که دکتر شاخت به اشاره‌ی هیتلر به ایران آمده‌است.

حقیقتاً تیتر «ناصر و نقاشی» مربوط به پایان مطلب است، اما روایت؛ ترس از مرگ می‌باشد. اعتمادالسلطنه همیشه از مرگ هراسان بوده‌است و ماجرای درگذشت وی نیز بسیار عجیب است. درست است که آدمی همیشه مرگ را برای همسایه می‌پندارد، اما گاهی نیز از وقوع آن می‌ترسد و همواره احساسش می‌کند.

میرزا حسن مستوفی‌، ملقب به «مستوفی‌الممالک» و معروف به «آقا»، متولد ۱۳ مهرماه ۱۲۵۴خ در آشتیان (استان مرکزی) و درگذشته‌ی ۶ شهریورماه ۱۳۱۱خ در تهران، ۵ مرتبه نخست‌وزیر در دوره‌ی قاجار و یک دوره هم نخست‌وزیر ایران در زمان رضاشاه بود. مردی با افکاری روشن، در زمانی تاریک.