در این پست به صورت کوتاه به زمانی سفر می‌کنیم که زنان در ورزشگاه و در کنار مردان، فوتبال تماشا می‌کردند. زمانی که هیچ‌کس دل‌واپس نمی‌شد، یا کسی نمی‌گفت «منقلب شدم!» قبل از انقلاب اسلامی، حضور در ورزشگاه‌ها چه برای ورزش و چه برای تماشا در بین زنان، امری عادی و رایج بود.

در دهه‌ی ۳۰خ، وقتی که دولتِ وقت سرگرم تدارک زمینه و طرح‌ریزی برای ایجاد تلویزیون ایران بود، حبیب‌الله ثابت (معروف به ثابت‌پاسال) از بخش خصوصی پیش‌دستی کرد و پیشنهاد تأسیس یک ایستگاه فرستنده‌ی تلویزیونی را ارائه داد. او پایه‌گذار نخستین سازمان رادیو تلویزیون ملیِ ایران بود.

مجسمه‌ای که در تصویر می‌بینید، متعلق به محمدتقی خان بافقی است. مردی که ۵۲ سال حاکم یزد بود و مردم این شهر اصلاً دل خوشی از او نداشتند. مردی بسیار ظاهرفریب و ریاکار، با اعمالی خشن و بی‌رحمانه که در این پست دو روایت کوتاه از او را می‌خوانید. باشد که در پایان، درس عبرت شود.

حاج‌آقامحسن سلطان‌آبادیِ عراقی (اراکی)، فقیه و مجتهد شیعه‌ی دوران قاجار بود. وی از همراهان نزدیک شیخ فضل‌الله نوری بود که در جنبش مشروطه با هم‌دستیِ محمدعلی‌شاه قاجار، به سرکوبِ آزادی‌خواهان پرداختند. چون مملکت تغییر رژیم داد، به مشروطیت و آزادی به نظر بغض و دشمنی نگریست.