می‌توان گفت از سال ۱۳۱۲، قبل از ترور کسروی، او دیگر مورخ و محقق و دانشمند و زبان‌شناس نبود، بلکه دغدغه‌ی اصلاح جامعه و به قول خودش برانداختن پندارها را در سر داشت و در همین راستا آثاری را در زمینه‌ی نکوهش روحانیت و مبانیِ شیعی‌گری، صوفی‌گری و بهایی‌گری به رشته‌ی تحریر درآورد.

زمانی که احمد کسروی در عدلیه مشغول به کار بود، وزیر عدلیه‌ی تهران، به علت سر و سامان پیداکردن وضعیت عدلیه‌ی زنجان در زمان ریاست کسروی، او را مرد خوشنام و کاردانی یافته بود. پس تصمیم گرفتند که او را برای ریاست عدلیه‌ی شوشتر مأمور کنند. فوبیای حشرات نیز قسمتی از همین خاطرات است.

میرزا حسن مستوفی‌، ملقب به «مستوفی‌الممالک» و معروف به «آقا»، متولد ۱۳ مهرماه ۱۲۵۴خ در آشتیان (استان مرکزی) و درگذشته‌ی ۶ شهریورماه ۱۳۱۱خ در تهران، ۵ مرتبه نخست‌وزیر در دوره‌ی قاجار و یک دوره هم نخست‌وزیر ایران در زمان رضاشاه بود. مردی با افکاری روشن، در زمانی تاریک.

قبل از خواندن ماجرای بوتیک و کمیته، باید بدانید که در دهه‌ی شصت و به‌ویژه پس از تشکیل کمیته‌ی انقلاب اسلامی در ایران، ممنوعیت‌هایی در باب پوشش و تفریح و رفتار و دیگر آداب جامعه وجود داشت، که جوانان آن روزگار به خوبی به یاد دارند. سخت‌گیری‌هایی که اکنون باورشان سخت است.

روزه‌خواری در کشورهای اسلامی مجازاتی سنگین دارد و ایران نیز از آن‌ها مستثنا نیست، اما برای درک بهتر این موضوع، باید برگردیم به تاریخ معاصر ایران و ببینیم در زمان حکومت پادشاهان مختلف قاجار و پهلوی به چه شکلی بوده‌است. آیا قوانین و مجازاتی برای روزه‌خواران وجود داشته‌است یا خیر؟