بیست‌و‌چهارم مِی ۲۰۰۹م. سن‌سیرو: میلان – رم. آخرین بازیِ فصل میلان در خانه. آخرین بازیِ او با پیراهن میلان در خانه. «فرانچسکو توتی» شش دقیقه به پایان، دروازه‌ی میلان را باز کرده و روسونری ۳-۲ شکست خورده. دوربین پس از کشیده‌شدن سوت پایان، بلافاصله او را نشان داده که سربند مشکی‌اش را باز کرده. چهره‌اش خسته بوده. عاری از نشاط همیشگی. نود دقیقه در میدان بازی کرده. آن‌هم در چهل‌سالگی. گروهی از بچه‌های میلانی پیراهن سپیدی بر تَن کرده‌اند که با حروف سیاه رویش نوشته‌اند: «پائولو»… و کنار آن قلب سرخ‌رنگی نقش بسته. آن روز «پائولو مالدینی» آخرین بازی‌اش را در سن‌سیرو انجام داده. آخرین بازی‌اش در خانه را…
«پائولو» داشت خداحافظی می‌کرد. در سن‌سیرو، برابر طرفداران میلان. «توتی» جلو آمده و در آغوشش کشیده که تیفوسی‌های روسونری بنر بزرگی را بالا برده‌اند. بالا برده‌اند و شروع کرده‌اند به هُوکردنش. تعدادشان زیاد نبوده، ولی آن‌قدر بوده که روز وداع «پائولو» را سیاه کنند. روی یک بنر نوشته شده: «ممنون کاپیتان. در میدان قهرمان بودی، ولی به آن‌هایی که ثروت‌مندت کردند، احترام نگذاشتی»، و روی بنر دیگر جمله‌ی «همین مزدورها و بیچاره‌ها برایت هورا کشیدند» را آورده‌اند. تیفوسی‌های میلانی به درگیری‌های کهنه با «پائولو» اشاره کرده‌اند. یادشان نرفته «پائولو» چگونه پس از شکست در فینال لیگ قهرمانان در استانبول برابر لیورپول، در پاسخ اعتراض‌های‌شان که «چه‌جوری بازیِ ۳ – صفر برده را باختید؟» با خشم زیر لب ناسزا گفته. فراموش نکرده‌اند «پائولو» گروهی از آن‌ها را «مزدور» خوانده…
دوربین از پایین «پائولو» را نشان داده. سکوهای سن‌سیرو در پس‌زمینه خودنمایی کرده‌اند و طرفداران هنوز روی سکوها ایستاده‌اند. هم آن‌هایی که برایش هورا کشیده‌اند و هم دسته‌ای که روز آخرش را سیاه کرده‌اند. بازیکنان به‌رختکن‌رفته‌ی رم، دوباره به میدان برگشته‌اند. برگشته‌اند و پیراهن‌هایی که به تَن کرده‌اند را به رخ کشیده‌اند. پیراهن‌هایی که روی‌شان نوشته شده «ممنون پائولو، کاپیتان بزرگ». کمی قبل‌تر حتی طرفداران اینتر هم در آخرین بازی‌شان برابر میلان در ستایش از «پائولو» بنری را بالا برده و رویش نوشته‌اند «برای بیست‌سال حریف ما بودی، ولی در زندگی همیشه به تو وفادار خواهیم بود.»
«پائولو» برای هر طرفداری یک رؤیا بوده. از دل تیم جوانان میلان بیرون آمده. در شانزده‌سالگی اولین بازی‌اش را برای میلان برابر اودینزه در سال ۱۹۸۵م انجام داده. در هفده‌سالگی پیراهن شماره‌سه را پوشیده. برای «نیلس لیدهلم»، «فابیو کاپلو»، «آریگو ساچی»، «آلبرتو زاکرونی» و «کارلو آنچلوتی» به میدان رفته. «بازیکن تک‌باشگاهه» بوده. برای میلان نُهصد‌و‌یک‌بار به میدان رفته که هفته‌ی بعد در فلورانس می‌شد نُهصد‌و‌دوبار. همه‌ی این‌ها به‌علاوه صد‌و‌بیست‌و‌شش‌بار بازیِ ملی. «پائولو» یکی از هجده بازیکنی‌ست که در تاریخ فوتبال بیش از هزاربار راهیِ میدان شده. هفت‌بار اسکودتو را برده‌بود…
ربع‌قرن بازی در میدان، نیاز به آمادگیِ جسمیِ والایی داشته و «پائولو» طیِ آن ربع‌قرن طراوتش را حفظ کرده. احتمالاً «پائولو» بهترین دفاع کناری نبوده که شناختیم. تکنیک والایی نداشته، ولی یافتن نقطه‌ضعف اساسی در او هم دشوار بوده. راست‌پا بوده و در آغاز در گوشِ راست جای گرفته، سپس به عقب آمده و شده مدافع راست. با تثبیت «مائورو تاسوتی» در دفاع راست میلان، نقش دفاع چپ را به او داده‌اند. همه‌ی آن جابه‌جایی‌ها در گذر ایام، مددکارش شده‌اند؛ انعطاف‌پذیری و توازن. روزگاری «فرگوسن» در اشاره به دو بازیِ او در نیمه‌نهاییِ لیگ قهرمانان برابر بایرن‌مونیخ گفته: «او تنها بازیکنی بود که طیِ دو دیدار طاقت‌فرسا و لبالب از درگیری، حتی یک‌بار هم زمین نخورد!»
«پائولو» هرگز توپ طلا نگرفته، هر چند دوبار در صف سه مرد اول ایستاده. سال ۱۹۹۶م که نشریه‌ی «وورلد ساکر» او را نامزد عنوان بهترین بازیکن سال کرده، شانه‌هایش را بالا انداخته و «فرانکو بارسی» را بهترین مدافع ایتالیاییِ دوران خوانده. افسانه‌ی «پائولو» ورای تمهیدات دفاعیِ «ساچی» و «کاپلو» رفته. او کنار «بارسی»، پلی زده بین میلان قدیم و میلان نُو، میلان نو و میلان فردا. او طیِ سه‌دهه از عصری به عصر دیگر اروپا را فتح کرده؛ قهرمان اروپا ۱۹۸۹م، قهرمان اروپا ۱۹۹۰م و ۱۹۹۴م، قهرمان اروپا ۲۰۰۳م و ۲۰۰۷م. او در اولین فصلش در میلان با «جولیانو ترانئو» هم‌بازی شده و در آخرین فصلش با «متیو دارمیان» و فاصله‌ی سنیِ «ترانئو» و «دارمیان» سی‌و‌شش سال بوده. توانایی‌اش در هم‌سازی با تغییرات و دگرگونی‌ها حیرت‌آور بوده…
«پائولو» به راز «تداوم» و «پیوسته‌راه‌رفتن» دست یافته. او ایتالیای کهنه را وصل کرده به ایتالیای نُو. میلان پیراهن شماره‌سه را در موزه‌ی باشگاه قرار داده و حالا «پائولو» یکی از شمایل‌های روسونری شده. جایی کنار «چزاره مالدینی» پدرش، «خوزه آلتافینی»، «نیلس لیدهلم»، «جیانی ریورا»، «پیرینو پراتی»، «ژرژ وه‌آ»، «فرانک ریکارد»، «رود گولیت»، «مارکو فن باستن»…
زادروزت مبارک «پائولو مالدینی»
Tu Sei Tutta La Mia Vita = تو همه‌ی زندگیِ من هستی!
(شعار هواداران آ.ث میلان)
یاد دکتر «حمیدرضا صدر» نیز گرامی‌باد…
در ادامه مستندی از برنامه‌ی فوتبال ۱۲۰ «به مناسبت هزارمین بازیِ مالدینی‌ها در میلان» و پنج تصویر به‌یادماندنی از پنج قهرمانیِ «پائولو مالدینی» همراه با تیم فوتبال آ.ث. میلان را مشاهده می‌کنید.
فوتبال ۱۲۰ | به مناسبت هزارمین بازیِ مالدینی‌ها در میلان با روایت عادل فردوسی‌پور
نگارش و گردآوری؛ قجرتایم
برگرفته از کتاب مردان فوتبال: تک‌نگاری‌ها، پیراهن‌های همیشه (پائولو مالدینی)، نوشته‌ی زنده‌یاد حمیدرضا صدر
